Wiersze o górach odsłaniają przed oczyma naszej wyobraźni niezwykłe przestrzenie. Przenoszą czytelników w tajemniczy ląd, ukryty pośród sięgających nieba szczytów, spowitych białym śniegiem. Majestat gór rozpościera przed ludzkim wzrokiem oszałamiający widok. Ten monumentalny pomnik przyrody budzi jednocześnie zachwyt i przerażenie mieszkańców Ziemi. Niebotyczne szczyty napełniają serca ludzkie zarazem spokojem i lękiem. W słoneczne dni można odnaleźć w nich ciszę i odpoczynek. Góry kryją także w sobie śmiertelne niebezpieczeństwo. Z tego względu obcowanie z nimi nastraja człowieka do zadumy i refleksji. Pozwalają one doświadczyć nieopisanego piękna przyrody, jej siły i rządzących nią praw. Są przestrzenią dla doświadczenia własnej kruchości, ale też cudu istnienia. Motywy górskie w poetyckim wydaniu Góry inspirują kolejne pokolenia artystów do tworzenia dzieł poświęconych ich wznoszeniu nad poziomem mórz oraz oddziaływaniu na ludzką psychikę i wyobraźnię. Poeci również ulegają nieprzejednanemu urokowi najwyższych szczytów Ziemi. W ich wierszach możemy znaleźć odbicie różnych scen, przeżyć i stanów wynikających z obcowania z górskim krajobrazem. Autorzy opisują góry w wielu ujęciach, aspektach i momentach. Inspirację poetycką stanowią zauważone szczegóły krajobrazu, wydarzenia mające miejsce w otoczeniu gór, świat przyrody i przeżycia rodzące się w ich majestacie. Motywy górskie budzą też szereg głębokich rozważań, porównań i skojarzeń. Dotykają istotnych aspektów ludzkiej egzystencji. Ich osadzone w naturalnym środowisku przestrzenie przywołują liczne poetyckie ujęcia i nawiązania do obserwowanych scen górskich. Wybrane polskie wiersze o górach Polscy twórcy również dają się uwieść porywającej sile i urokowi Tatr, leżących na południowej granicy kraju. Ich bujna przyroda, szczyty, przełęcze, doliny i jaskinie stanowią liczne inspiracje oraz powracające motywy utworów poetyckich. Malowniczy opis krajobrazu, ożywiony dźwiękiem przyrody, z niemalże filmowym obrazem zmieniających się ujęć i zbliżeń pierwszoplanowej przyrody zawarł Jan Kasprowicz w swoim wierszu „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach”. Mistyczne Tatry uwiecznił z kolei Kazimierz Przerwa – Tetmajer. Porównał ich obraz do ołtarza, na którym zostaje złożona ofiara Bogu. Pisał też o nich w następujących słowach: "ci­che, mi­stycz­ne Ta­try, owe wiecz­ne głu­sze zi­mo­wych, śnież­nych pu­styń". Wiersze o górach bardzo często opisują krajobraz w różnych zmieniających się aspektach. Leopold Staff w utworze "Noc księżycowa w górach” spogląda na góry z perspektywy wszechświata. Sytuuje je "w hełmie nieba pod Drogi Mlecznej pióropuszem”. Z kolei Maria Pawlikowska-Jasnorzewska opisuje z pozoru ciche i niemalże śpiące śnieżne szczyty. Jej wiersz "Góry" podkreśla wyraziście ich realne niebezpieczeństwo: "jak garść li­ści spa­da­ją z nich naj­lep­si, naj­pierw­si turyści...". W utworze "W górach" Krzysztof Kamil Baczyński opisuje Boga przechadzającego się pośród hal: "widzę gdy czasem chodzi po halach Bóg - poeta zielonego lasu". Smak literackich obrazów gór Górskie inspiracje tematyczne wierszy często prowadzą do ponadczasowych i uniwersalnych rozważań. Krajobraz gór jest swoistą metaforą ludzkiego życia, które niesie w sobie całą paletę uczuć i przeżyć. W górach możemy zmierzyć się nie tylko z wyzwaniem stawianym człowiekowi przez przyrodę, ale też z samym sobą. Doświadczamy tu tęsknoty za wolnością i jednocześnie fundamentalnej dla każdego człowieka potrzeby bezpieczeństwa, której martwa przyroda nie może zagwarantować. Poszukujemy odpowiedzi na szereg pytań dotyczących ludzkiej kondycji i miejsca w otaczającym świecie przyrody. W zaciszu domowym karty poezji przenoszą nasze myśli na archipelag piętrzących się gór. Możemy smakować ich bezkresu w literackim wydaniu, a także próbować zachwycać się nimi, nawet jeśli sami nie odwiedziliśmy nigdy terenów górskich. Wiersze o górach przywołują też wspomnienia własnych minionych wypraw, które z pewnością na zawsze pozostają w sercu i pamięci.